Tradycyjny model leczenia ran
Tradycyjny system leczenia ran opierał się na stosowaniu opatrunków chłonnych wykonanych z gazy, które:
- zapewniały pochłanianie nadmiaru wysięku
Ale
- nie chroniły rany przed wysychaniem oraz oziębieniem, co spowalniało tempo gojeniania
- stanowiły dostatecznej ochrony rany przed środowiskiem zewnętrznym, co mogło prowadzić do częstych infekcji ran
- przywierały do rany, co przy zmianie opatrunku powodowało uszkodzenie nowych tkanek i sprawiało ból pacjentowi
- mając ograniczone zdolności chłonne zmuszały do częstej zmiany opatrunków
Suche gojenie ran jest wciąż jak najbardziej wskazane ale dla ran ostrych gojących się przez rychłozrost.
Nowoczesny model leczenia ran
Od momentu opublikowania pracy badawczej Georga Wintera jasnym stało się, że rany goją się znacznie szybciej, jeżeli gojenie prowadzone jest w warunkach wilgotnych, w których optymalna ilość wysięku jest utrzymywana na powierzchni rany. W związku z warunkami w jakich przebiega proces leczenia koncepcję tą nazwano WILGOTNYM LECZENIEM RAN.
Zgodnie z tą koncepcją leczenie polega na zamknięciu gojącej się rany za pomocą specjalnego opatrunku, który:
- utrzymuje odpowiedni poziom wilgoci na powierzchni rany, by stworzyć optymalne środowisko gojenia
- inicjuje autolityczne oczyszczanie, co prowadzi do szybszego oczyszczenia rany i rozpoczęcia procesu gojenia
- izoluje ranę termicznie co pozwala utrzymać temperaturę na stałym poziomie i przyspiesza proces gojenia
- zapewnia długotrwałe pochłanianie nadmiaru wysięku, co ogranicza liczbę zmian opatrunków
- nie przywiera do rany, zmiana opatrunku jest bezpieczna dla nowopowstałych tkanek i bezbolesna dla pacjenta
- jest wodoodporny i chroni ranę przed środowiskiem zewnętrznym, co minimalizuje ryzyko postania infekcji
Cechy idealnego opatrunku
Wilgotne gojenie ran jest jak najbardziej wskazane dla ran trudno gojących się ale zgodnie z jego założeniami mogą być leczone również zwykłe skaleczenia, otarcia lub zadrapania.